Chapter 1
“ ......ทุกคน..อยู่แต่ในบ้านนะ....ห้ามออกมา.....จนกว่า......เต่ายักษ์วอลเนียจะลงจอด ” เสียงแหบแห้งของชายชราคนหนึ่งดังขึ้นทั่วบริเวณลานกว้างของหมู่บ้าน สิ้นเสียงนั้นเพียงไม่กี่นาที แผ่นดินที่เหล่าชาวบ้านยืนอยู่ ก็ค่อยๆสั่นสะเทือนรุนแรงขึ้นทีละน้อย จนในที่สุดก็ยกตัวสูงขึ้นจากผืนแผ่นดินปกติ ลมแรงเริ่มพัดผ่านเข้ามาในหมู่บ้านจนโรงเลี้ยงสัตว์ในหมู่บ้านถึงกับปลิวหายไปกันสายลมที่ตีขึ้นนั้น เสียงพื้นดินที่เริ่มยกตัวขึ้นราวกับแผ่นดินถล่มนั้นดังไม่แพ้เสียงร้องของชาวบ้านที่ต่างก็ตกใจในเหตุการณ์ดังกล่าวที่เกิดขึ้น ท่ามกลางเหตุการณ์ดังกล่าว เสียงร่ำไห้ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเล็ดรอดออกมาจากซากของโรงสัตว์เลี้ยง
“ เนเบอริอุส(Naberius) เจ้าอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ ” น้ำเสียงสั่นๆของเด็กคนนั้นกล่าวขึ้นพร้อมๆกับเขย่ากองไม้ที่หักลงมาเบื้องหน้าของเธอ ทันใดนั้นเอง กองไม้ดังกล่าวก็เริ่มปริออก เผยให้เห็นขนสีขาวอันเปลือยปล่าวที่ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นผงและเศษไม้ หัวของสิ่งมีชีวิตนั้นเริ่มอ้าปากตอบรับเสียงเรียกของสาวน้อย
“ แกว๊กๆๆ เกว้ง ” สิ่งมีชีวิตตัวนั้นร้องตอบอย่างแผ่วเบาราวกับแสดงความเป็นห่วงสาวน้อยผู้นั้น ดวงตาสีขาวใสส่องสว่างของมันจ้องมองบนใบหน้าใสๆของเธอก่อนที่จะกระพือปีกของมันอย่างสุดแรง แรงกระพือของมันทำให้กองไม้ที่ปิดทางออกจากโรงเลี้ยงสัตว์เปิดออก สาวน้อยมองมาทางมันแล้วจึงค่อยๆบรรจงอุ้มมันเข้ามาในอกอย่างทะนุถนอม
“ อดทนอีกนิดนะ อีกเดี๋ยวเดียวเราก็จะปลอดภัยกันแล้ว ” สาวน้อยกล่าวขึ้นแล้วจึงวิ่งออกจากกองไม้ดังกล่าว โดยหารู้ไม่ว่า ภายนอกนั้นอันตรายกว่าที่คิด
............................................
“ นี่ยังไม่ถึงเวลาที่กำหนดไว้ เหตุใดจึงรีบยกเมืองขึ้นล่ะ ” หญิงสาวท่าทางสูงศักดิ์ โดยดูจากการแต่งกายแล้วน่าจะเป็นข้าราชการ บ่นพึมพำกับตนเองด้วยความสงสัย
“ นี่ขนาดคนจากกระทรวงอย่างท่านซาเรียม่ายังไม่ทราบเลย ชาวบ้านอย่างพวกข้าจะทราบได้อย่างไร ” ชายที่มีท่าทางโกรธที่แม้แต่ขุนนางยังไม่รู้กล่าวขึ้น
“ แล้วตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นล่ะ ” หญิงสาวที่ถูกเรียกนามว่า ซาเรียม่า กล่าวถาม
“ เมืองวอลเนียต้องยกตัวขึ้น เนื่องจากกองทัพซาโลมได้เข้าประชิดเมืองจนทางกองทัพต้านทานไม่ไหว จึงต้องรักษาเมือง โดยการทำตามตำนานที่กล่าวไว้ว่า เมืองวอลเนียแห่งนี้ตั้งอยู่บนหลังเต่ายักษ์... ” ชายผู้นั้นตอบ
“ เรื่องนั้นข้าทราบดี แต่สงสัย ข้าต้องติดต่อกับทางกระทรวงแล้วล่ะ ” ซาเรียม่ากล่าวพลางล้วงมือไปลงในกระเป๋าเสื้อหยิบสมุดบันทึกเล่มเล็กๆขึ้นมาเล่มหนึ่ง ก่อนที่จะเปิดอ่านสิ่งที่เขียนในเล่มนั้นทีละหน้าๆจนหยุดอยู่ที่หน้าหนึ่ง เธอเพ่งเล็งไปที่หน้านั้นได้สักพัก สายตาของเธอก็เหลือบมองไปทางนอกหน้าต่าง
“ หา แม่หนูคนนั้น .. . . .ทำไมไปอยู่ตรงนั้นได้ล่ะ ” เธอพูดหลังจากเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งกอดสิ่งมีชีวิตบางอย่างอยู่ท่ามกลางพายุที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรง พูดจบเธอก็ผลักประตูไม้ออกไปจากที่หลบภัยอย่างรวดเร็ว
............................................
“ แม่หนู เป็นอะไรมากรึปล่าว ” ซาเรียม่ากล่าวหลังจากที่นำตัวสาวน้อยเข้าสู่ที่หลบภัย ตัวของเด็กเริ่มหนาวสั่นจะอากาศหนาวที่เพิ่งพบเจอมา เด็กน้อยหาตอบอะไรไม่ เอาแต่จ้องมองไปที่ซาเรียม่าด้วยสายตาเขม่น ราวกับสายตาของตุ๊กตาตัวหนึ่งที่กำลังโกรธใครสักคนอยู่
“ ทีอย่างนี้ท่านกลับมาห่วงพวกเรา ” ชายคนเดิมกล่าวตอบแทนเด็กคนนั้น พลันก็อุ้มเด็กเข้าไปใกล้ๆเตาพิง เพื่อให้ความอบอุ่น
คำพูดดังกล่าวถึงกับทำให้ซาเรียม่าต้องนำกลับไปครุ่นคิดถึงการทำงานของตนเองว่าผิดพลาดตรงไหน ด้วยความที่เธอเป็นคนคิดมากอยู่แล้ว
............................................
ทางด้านเมืองฟีเลเซีย หลังจากที่เมืองวอลเนียได้ถูกยกขึ้น สงครามทางด้านฟีเลเซียก็จบลง เนื่องจากซาโลมเปลี่ยนแปลงเป้าหมายไปโจมตีเมืองฟูดินันแทน ได้มีการประชุมการรบต่ออย่างเคร่งเครียด แต่ก็มีประหนึ่งที่ทุกคนให้ความสนใจอย่างมาก คือ เหตุที่เมืองวอลเนียถูกยกขึ้นนั่นเอง
“ ชาร์ล เมืองวอลเนียขณะนี้อยู่ที่ไหนแล้วล่ะ ” เสียงของกษัตริย์ซิกมันด์กล่าวถามจอมทัพแห่งสายลมด้วยความสนใจ
“ ข้าแต่ฝ่าพระบาท ขณะนี้ข้าได้ส่งทหารพีกาซัสกองหนึ่งให้ตามเต่ายักษ์นั่นไปจนถึงเขตชานเมืองแอนดิซองแล้วพะยะค่ะ คาดว่าน่าจะมุ่งลงจอด ณ เกาะกลางทะเลแถวนั้นในเร็ววันนี้ ” จอมทัพแห่งสายลมตอบคำถามของพระองค์
“ ดีแล้ว เฝ้าไว้จนกว่าสงครามนี้จะจบลง ” กษัตริย์ซิกมันด์กล่าว “ เอาล่ะพูดเรื่องการทหารต่อดีกว่า ”
...........................................
“ ท่านยังไม่ได้กินอะไรเลยมิใช่หรือ เอ้านี่ กินซะสิ “ ซาเรียม่าเดินเข้ามาหาพร้อมยืนอาหารจานหนึ่งให้ชายคนเดิม และพูดต่อ “ ขอโทษนะ ที่ฉันแจ้งข้อมูลที่ผิดพลาดไป ทำให้หมู่บ้านเราต้องเสียหายไปถึงขนาดนี้ ”
“ อืม นี่ยังดีนะที่ไม่มีใครเสียชีวิต ” ชายคนเดิมที่ดูท่าทางผ่อนคลายแล้วตอบขึ้น
“ ว่าแต่ท่านชื่ออะไรล่ะ ” ซาเรียม่าถามต่อ
“ นึกว่าท่านจะไม่ถามชื่อข้าซะแล้ว เรียกข้าว่า บีริลละกันนะ ”
“ ว่าแต่ ท่านไม่แปลกใจอ่ะไรเลยหรือ ทำไมจึงเกิดลมพายุขึ้นบนเมืองวอลเนียของเราด้วยล่ะ ทั้งที่น่าจะเกิดแค่แผ่นดินไหวมิใช่หรือ ”
“ ก็จริงอย่างที่ท่านว่านะ ” ซาเรียม่าตอบรับอย่างเห็นด้วย
