“โอ๊ยเหนื่อยเป็นบ้า เมื่อไหร่ อาหารจะมาส่ง หิวจะตายอยู่แล้ว”
เขาบ่นพึมพำแล้วก็หลับไปด้วยความเหนื่อย ซักพักก็มีเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น
“อาหารเที่ยงมาแล้วววว”เธอลากเสียงยาว
“นี่ริวตื่นมากินข้าวได้แล้ว”เสียงหวานทำให้ชายที่นอนหลับตื่นขึ้น ทำให้เขาตื่น เมื่อลืมตาขึ้นมาเข้าก้พยนางฟ้าองค์หนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ เขานึกขอบคุณในใจ”โอ้สวรรค์ ในที่สุดก้เห็นใจข้าพเจ้าส่งอาหารมาให้”
“โหน่ากินจังท่าทางจะอร่อยน่าดู ทำเองหรอเพโลน่า”
“อืม น่าอร่อยใช้ไหมหละ”
ของที่อยู่ในกล่องข้าวที่เธอทำแลดูน่ากินมากของที่นำมาทำล้วนเป็นของดีทั้งสิ้น ด้วยอาหารหลากหลายชนิดหลายหลากสีดูน่ากินทำ ให้ชายตรงหน้าระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข
“นี่ชิมเลย”
“ได้เลยมันต้องอร่อยสุดยอดแน่ๆ”ริวเอ่ย ชมคนตรงหน้า
ทันทีที่ริวหยิบอาหารสีแดงเข้าปาก ความรู้สึกที่รับได้ “โอ้พระเจ้าอะไรจะหวานขนาดนี้ จะอ้วกอยู่แล้ว”
“นี่ๆลองอันนี้บ้าง มาเดี๋ยวเราป้อนให้”เธอหยิบอาหารชิ้นสีฟ้าป้อนเขาไปในปากริว
ทันที่ทีเขาปากริวก็น้ำตาไหลเพราะไอ้ที่กินเข้าไป “เผ็ดโคตร”
“ไงอร่อยใช้ไหมหละ”เพโลน่าถาม
“อร่อยมากเลยจ่ะ เพโลน่า”
ริวจำเป็นต้องโกหก เพราะไม่อยากให้เธอเสียใจ ทั้งที่เขาอยากจะพูดว่า “มันห่วยมากเลย”
ขณะที่เขาพยามกลืนของที่อยู่ในปาก ในหัวของริวคิดว่า “นี่คงเป็นบททดสอบของพระเจ้า”
“ถ้าอร่อย งั้นก็กินเยอะๆ มาอ้าปาก”
“โอ้พระเจ้าไม่เคยกินอะไรอร่อย(ห่วยแตกโคตร)ขนาดนี้เลยยยยย”ริวตะโกนเสียงดัง
สายน้ำไม่เคยคอยใคร และเวลาก็ไม่เคยย้อนกลับ และก็มาถึงพิธีแห่งการพิสูจน์ตน จากการที่ได้ฝึกตนมาเป็เวลานาน ทำให้ริวมั้นใจในการทดสอบครั้งนี้มาก เขาพร้อมที่จะรับการพิสูจน์แล้ว
ณ ศาลากลางแจ้งมีชายคนหนึ่งกำลังพูดอะไรบางอย่าง เขามีผิวสีดำแดง มีร่างกายไม่สูงมากนัก หน้าตาเขาบ่งบอกถึงประสบการณ์ และผมสีขาวที่บ่งบอกอายุ
“ถึงเวลาแล้วที่ทุกคนจะต้องเข้ารับการทดสอบ หลังจากการทดสอบนี้พวกเจ้าทุกคนก็จะโตเป็นผู้และสามารถมีครอบครัวเป็นของตัวเองได้ การทดสอบก็เหมือนทุกปี พวกเจ้าทุกคนต้องขึ้นไปบนเขา เอ็นโดลาส (Endolas)
ซึ่งเป็นที่อยู่ของ นกยักษ์ ริก (Bird Rix ,The Guardian of Endolas) การพิสูจน์ก็ง่ายๆ แค่ไปนำของป่าหายาก กลับมาหมู่ได้ก็เป็นอันจบ”ผู้เฒ่าพูดจบ ก็มีเสียงของชายคนหนึ่งถามขึ้น
“แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรท่านผู้เฒ่าจิน ว่ามันเป็นของหายาก”
“จะรู้ได้ยังไงงั้นเหรอ เมื่อเจ้าได้สิ่งนั้นเจ้าจะรู้ได้ด้วยตัวเจ้าเอง”ผู้เฒ่าตอบ
“ถ้าพวกเจ้าเข้าใจแล้ว งั้นก็เริ่มการทดสอบกันเลย”ผู้เฒ่าจิน( jin )กล่าว
หลังจากที่ ผู้เฒ่าพูด ริวก็เตรียม ตัวเดินทางไป เอ็นโดลาส ริวรู้ว่าที่เขานี้เป็นที่อันตราย บางคนไปแล้วไม่ได้กลับมาบางคนกลับมาก็เป็นบ้า แต่เขาต้องผ่านมันไปให้ได้เพื่อตัวของเขาเองและเพื่อเพโลน่า ขณะที่ริวกำลังจะขึ้นไปบนเขาก็มีมือของใครบางคนจับมือของริวไว้
“ริวกลับมาให้ได้นะ”เพโลน่าเอ่ยขึ้น ด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ต้องห่วงฉันจะกลับมาแน่ ฉันสัญญา” ริวตอบ
“อืม”
บนเขา เอ็นโดลาส มีเสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง ทีไล่ตามเขาอยู่
“เฮ้ยนี่มันตัว โนโน่ ”ผู้ทดสอบคนหนึ่งตะโกนบอกเพื่อนที่วิ่งมาด้วยกัน
“แล้วแก่ไปตีมันทำไมฟ่ะ”เขาหันไปตะคอกเพื่อน
“ก๊าซซ....” เสียงเจ้าโนโน่คำราม มันมีเขาอยู่บนหัว สี่เขา มีตาอยู่ห้าดวง กับหางทีคล้ายเคียว
“เจี๊ยก....”ชายคนหนึ่งโดนมันฟาดหางใส่ ลงไปนอนจมกองเลือด
“เห้ย ฮาริบ (Harib)เป็นไงบ้าง”เพื่อนที่มาด้วยหันไปถาม
“ฮาริบตื่นเว้ย...ฮาริบ...แก่ทำเพื่อนฉัน”เขาตะโกนแล้วพุ่งทะยานหาเจ้าปีศาจตรงหน้า
คนที่นอนอยู่กับพื้นได้สติ และลุกขึ้นมาและเห็นเพื่อนตัวเองกำลังสู้อยู่กับตัวโนโน่ที่มาทำร้ายตน
แต่ด้วยความเจ็บปวดจากแผลที่ได้รับทำให้เขาไม่สามารถเข้าไปช่วยเพื่อนได้
“ธอ(Thor) หนีไปซะ”ฮาริบตะโกนบอกเพื่อน
ขณะที่สองคนตกอยู่ในที่อันตราย ก็มีชายคนหนึ่งกระโดดเข้ามา เตะเจ้าโนโน่จนทำให้มันเสียหลัก
ชายคนนี้มีผมสีดำ กับใบคมเข้ม
“นายสองคนไม่เป็นไรใช้ไหม”ชายที่เพิ่งเข้ามาถาม
“ไม่เป็นไร แล้วเราจะทำยังไงกับเจ้าโนโน่หละ”
“ไม่ต้องคิดมากก็สู้ไง”พูดจบชายผมก็พุ่งเข้าไปสู้กับเจ้าปึศาจที่กำลังมึนอยู่
เขาใช้มีดขนาดเล็กฟันไปตามขาของเจ้าโนโน่ ทำให้มันร้องดังลั่น เจ้าปีศาจร้องด้วยความเจ็บ
มันโกรธมากแล้วพุ่งตัวกระแทกใส่ชายผมดำ
“อ๊ากกก....”ชายผมดำ ถูกชนเข้าเต็มแรง
“เห้ยนายเป็นไรไหม”
“ไม่เป็นไร นายหายแล้วหรอ”คนถูกชนถาม
“ยังแต่ก็พอสู้ได้”ธอตอบกลับ
“งั้นก็ลุยเลย”
ชายหนุ่มสองคนไม่รอช้าวิ่งเข้าหาศัตรู ตรงหน้า ชายผมดำใช้การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ววิ่งเข้าโจมตีคัตรู ส่วนธอก็ใช้จังหวะทีเจ้าโนโน่เผอ แล้วเข้าโจมตี ทำให้เจ้าโนโน่เสียเปรียบอย่างหนักเมื่อโดนศัตรูสองคนลุม หลังจากนั้นไม่นานมันก็ล้มลง ธอไม่รอช้าวิ่งเข้าหาเจ้าโนโน่ แล้วใช้หอกที่อยู่ในมือแทงเข้าใส่เจ้าโนโน่เต็มแรง แต่มันก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์ ชายผมดำจึงวิ่งเข้ามาแล้วใช้มีดสั้นทิ้มเข้าใส่เจ้าโนโน่ แต่กลับไปได้ผล
“อะไรเนี่ย ยังไม่ตายอีก”ชายผมดำบ่น
“แกเหนียวนักนะ”ธอ พูดจบเข้าไม่รอช้า เขาดึงหอกออกจากเจ้าโนโน่และถีบกลับหลังไปห่างจาก ศัตรูตรงหน้า
“ตายซะเจ้าโนโน่ ”เข้าตะโกนพร้อมวิ่งถือหอกเตรียมจะปิดชีวิตเจ้าอสูรตรงหน้า ธอกระโดดขึ้น แล้วควงหอกพุ่งเข้าเสียบเจ้าโนโน่จนมันสิ้นชีพ หลังจากการต่อสู้จบลงทั้งสองนักรบก็ถึงกลับหมดแรง
“ขอบใจนะที่เข้ามาช่วย”ธอเริ่มบทสนทนา
“ไม่เป็นไร ก็เป็นการได้พิสูจน์ฝีมือไปด้วย”
“ว่าแต่นายชื่ออะไรหรอ”
“เราชื่อ เอเทีย ริวทากะ เรียกว่าริวก็ได้”ชายผมดำตอบ
“เราชื่อ ครอส ธอ(Cross Thor)ส่วนเจ้านี่ โมฮา ฮาริบ( Moha Harib )ยินดีทีได้รู้จัก ริว”
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”
ทัดไปจากเขา เอ็นโดลาส ยังมีประเทศหนึ่งที นั้นเต็มไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ มีทั้งสีเขียว สีเหลือง สีแดง
และสีต่างๆ ประชาชนมีชีวิตที่ดี เป็นเมืองที่สวยงามมาก ภายในของเมืองยังปราสาทอยู่แห่งหนึ่งทำขึ้นจากดิน
ล้วนๆทำให้อากาสภายในไม่ร้อนมากนัก ภายในถูกประดับอย่างหรูหรา ที่นี้คือประเทศ มันดีน (Mundeen)
เมืองแห่งนักรับ
ภายในสวนแห่งหนึ่งของปราสาท มีเสียงการพูดคุยกันของบุรุษสองคนกำลังคุยกันอยู่ ชายคนหนึ่งมีร่างสูงใหญ่
ผมสีน้ำตาลแดง ดวงตาคม ดุจราชสีห์ เข้ากับใบหน้าทีน่าเกรงขาม ส่วนบรุษ อีกคนมีร่างกายกำยำ กับผมสีแดง
เขามีผิวสีน้ำตาล ตามร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลแห่งประสบการณ์
“ท่านเสนาธิการ พาริที (Parity,The Chief of Mundeen) ท่านคิดยังกับเรื่องที่เกิด
ขึ้นกับประเทศ มอร์เนีย ”ชายผมสีน้ำตาลแดงถาม
“ท่าน ฟีเอโก้ (Feago,The King of Mundeen)ข้าคิดว่าเราควรรวบรวมกำลังทหารเพิ่มขึ้น
เพราะว่า เฮโดร่า เป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูง ข้าน้อยคิดว่ามันต้องมาตีประเทศเราอยางแน่นอน ”พาริทีเสนอความคิด
“อืม งั้นท่านเริ่มลงมือรวบรวมกองทัพได้เลย ข้าคิดว่า เฮโดร่า มันต้องมาแน่ นอกจากนี้ข้าอยากให้ท่าน
ส่งนายทหาร เข้าไปหาข่าวในมอร์เนี่ย ด้วยเพื่อจะได้รู้การเคลื่อนไว้ของฝั่ง เฮโดร่า บ้าง”ราชาฟีเอโก้กล่าว
สนามฝึกรบประเทศ มันดีน
“ นี่ๆเป็นไงฝีมือการยิงปืนของข้า ”เสียงของเด็กชายคนหนึ่งร้องถามเพื่อน
เค้ามีผมสีแดง หน้าตาดี ผิวขาว ร่างสูงอายุ 15 ปี
“สุดยอดไปเลยท่าน ฟีดราโก้ สมกับเป็นลูกของราชา”
“ใช่ไหมหละข้าสุดยอดอยู่แล้ว ไหนเจ้าลองบ้างซิ บาลาส(Balas) ”
ฟีดราโก้(Fedrago,The Prince of Mundeen) ตอบ
“จะดีหรอท่าน ปืนท่านมันแพงนะ ถ้าข้าทำพังข้าไม่มีเงินซื้อใช้นะท่าน”บาลาสกล่าว
“ไม่เป็นไรเจ้าเป็นเพื่อนเรา พังก็ไม่เป็นไร ”
“จริงนะท่าน”
“อืม”
ในที่สุดก็ตอน 3 แล้ว
