ตอนนี้เริ่มเข้าฤดูหนาว ทุกคนในเผ่าต้องตื่นแต่เช้าไปทำงาน แต่ก็ยังมีเด็กชายคนหนึ่งที่ยังนอนหลับอย่าง
สบายใจอยู่บนเตียง
“ริวตื่นได้แล้ว”เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งตะโกนใสคนนอนหลับ แต่เสียงเธอก็ไม่มีผลกระทบใคๆกับสิ่งที่อยู่บนเตียงเลยแม้แต่น้อย
“ไม่ตื่นใช้ไหม ..ได้เลย”เด็กหญิงพูดจบ เธอหันไปหยิบไม้ที่อยู่ข้างเตียง แล้วฟาดใส่เจ้าอสูรนิทราที่กำลังหลับอยู่
“โอ๊ย.....เพโลน่าเอามาตีฉันทำไม”เจ้าอสูรร้องดัง
“ก็ริวไม่ยอมตื่น..ก็เลยปุกไงหละ”เด็กหญิงตอบ
“ก็ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยนิ....ว่าแต่มีอะไรหละ”ริวถาม
“คุณป้าให้มาตามไปกินข้าว”เพโลน่าตอบ
“แม่นะหรอ..อืมขอนอนต่อเดี๋ยวตามไปนะ”เจ้าอสูรตอบ
“เดี๋ยวงั้นเหรอ..ได้เลยริว”เพโลน่าพูดจบ ก็จับม้าฟาดเข้าใส่อสูรอีก หลายรอบ
“โอ๊ย...ไปก็ได้..โอ๊ย...ยัยแม่มด”
“ใครแม่มดย่ะ..ตาบ้า”พูดเสร็จเธอก็วิ่งไล่ตีเจ้าอสูร
“โอ๊ย...โอ๊ย..เจ็บนะเพโลน่า”เจ้าอสูรหันมาตอบ
“แล้วไงหละ”เธอตอบกลับ
ระหว่างที่แม่มดต่อสู้อยู่กับเจ้าอสูร ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา เธอมีรูปร่างเล็กไม่สูงมากนัก เธอมีเส้นผมสีดำสลวย มีผิวสีขาวนวน เข้ากับดวงตาสีน้ำตาลอ่อน
“นี่ทั้งสองคนหยุดได้แล้ว”หญิงที่เดินเข้ามากล่าวเสียงดัง
“แม่ครับก็ยัยเพ....”เจ้าอสูรพูดยังไม่ทันจบก็มีเสียงแทรกเข้ามา
“ป้าลินค่ะริวเขาแกล้งเพโลน่าค่ะ”
“นี่ริวไปแกล้งเพโลน่าทำไมห่ะ”คุณแม่ถาม
“ไม่ได้แกล้งเลยนะแม่ก็เพโลน่าเขา....”ยังพูดไม่ทันจบคุณแม่ก็พูดแทรกเข้ามาทันที่
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยเจ้าตัวดี”แล้วเธอส่งมะเหงกเข้าไปที่หัวของอสูร
“โอ๊ย...ฟังก่อนสิแม่...โอ๊ย..ไม่ฟังเหตุผลกันเลย”เจ้าอสูรบ่น
“อะไรริว...มีปัญาหาอะไร”แม่ถาม
“ไม่มีคร๊าบแม่.....”ริวลากเสียงยาว
“ไม่มีก็ไปอาบน้ำได้แล้ว เสร็จแล้วก็ตามลงไปกินข้าวด้วยหละ”แม่หันมาบอกอีกที
แล้วคุณแม่กับลูกสาวนอกไส้(เพโลน่า) ก็พากันเดินออกไป หลังจากที่แม่เดินลงบันไดไปยัยแม่มดก็เดินกลับเข้ามาแล้วก็ทำท่า มะเหงก ใส่เจ้าอสูร
“ฝากไว้ก่อนยัยแม่มด(เพโลน่า)”เจ้าอสูรตะโกนใส่
“อย่าลืมมาเอาคืนหละ...555”เพโลน่าตอบกลับ
หลังจากที่สงครามสงบลงในบ้านก็สงบเหมือนเดิม
ภายในบ้านหลังหนึ่งมีทำด้วยไม้ ภายในตกแต่งอย่างเรียบง่าย เครื่องใช้ภายในทำจากสิ่งของที่หาได้ในธรรมชาติ
และตอนนี้ภายในห้องครัวมีเสียง ของคนคุยกันอย่างสนุกปาก
“นี่หนูเพโลน่ารู้ไหมตอนริวยังเด็กนะซนมากเลยหละ มีอยู่วันหนึ่งป้านบอกเขาว่าอย่าไปปีนต้นไม้เดี๋ยวมันจะตก
แต่ริวก็ไม่ฟังที่บอก ไปปีนต้นไม้แล้วก็ตกลงมาขาหัก ทำให้ป้าเดือดร้อนจนได้”
คนโดนเผาระยะประชิดปรามแทบไม่ทัน
“นี่อายเหรอจ๊า.....”เพโลน่าถาม
“อายอะไรมีอะไรต้องอาย”คนขี้อายแก่ตัว
ระหว่างที่สามคน กินข้าวกันอย่างอร่อยปากก็มีเสียงใครบางคนดังมาจากข้างนอก
“เด็กชายที่มีอายุ 17 ปีขึ้นไป เดือน หน้าเข้าพิธีสูจน์ตน”ชายคนหนึ่งร้องตะโกน
“นี่ป้าลินพิสูจน์อะไรค่ะ” คนขี้สงสัยถาม
“ก็เป็นพิธีพิสูจน์ตนของผู้ชายประจำเผ่าบีดาน(Bedan)ผู้ชายที่ มีอายุ 17 ปีขึ้นไปถึงจะเข้าร่วมได้จ๊ะ
แล้ว ริวเค้าก็ 17 แล้วด้วยก็คงอยากจะไปร่วมด้วยสินะ ใช้ไหมริว”
เมื่อผู้เป็นแม่พูดจบเด็กชายไว้ 17 ก็ตอบในทันที
“ครับแม่”
แต่คนเป็นแม่ก็ยังเป็นห่วงลูกชายที่ไม่รู้จักโตอยู่
“แน่ใจนเหรอ มันอันตรายนะริว”
“ยังไงผมก็ต้องไป เพราะผมก็เป็นลูกผู้ชายเหมือนกัน”
เขาพูดด้วยความมั่นใจ แต่ก็ยังมีเสียงเล็กๆของใครบางคนแอบหาเราะอยู่ข้างๆ
“หัวเราะอะไรเพโลน่า”
“จะไหวหรอจ่ะ”ยัยตัวแสบถาม
“ก็สัญญากับเธอแล้วหนิว่าฉันจะช่วยเธอ เรื่องเจ้าเฮโดร่า”
จากคำพูดของริวทำให้ เพโลน่า เงียบไปพักหนึ่ง เธอคิดว่าริวลืมมันไปแล้ว แต่เขากับจำมันได้ดี
เธอคิดในใจ ทำไมเขาถึงทำเพื่อเธอไว้ขนาดนี้
“ทำไมริวทำไมถึงต้องทำเพื่อเราขนาดนี้”เธอพูดไปร้องไป
“ก็เธอเป็นเพื่อนคนแรก ของเรานี่ แถบยังเป็นเพื่อนที่ดีด้วย เพราะงั้นฉันจึงต้องผ่านพิธีนี้ให้ได้
ถึงแม้จะต้องเจอกับอะไรก็ตาม แล้วเธอก็เลิกร้องได้แล้ว”
พอริวพูดจบเขาก็เดินออกไปนอกบ้าน เพื่อจะไปดูรายละเอียดและเตรียมตัวรับการทดสอบใน
พิธีพิสูจน์ตน
หลังจากริวเดินออกไปได้พักหนึ่งคนที่นั่งฟังมานานก็เริ่มบทสนทนา
“ริวหนะเขาไม่ค่อยมีเพื่อน ตอนเด็กๆเขาโดนเพื่อนล้อ ว่าไม่มีพ่อ จากนั้นเขาก็ไม่ไปเล่นกับ
ใครอีกเลย อยู่แต่ในบ้านไม่ก็ไปนั่งเล่นบนเขา ป้าไม่เคยเห็นเขายิ้มเลย ตั้งแต่ริวได้เจอหนูเพโลน่า
ดูเขามีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลย บางทีริวเขาอาจจะชอบหนูก็ได้นะ”
จากคำพูดของคนตรงหน้า ทำเอาเจ้าหญิงน้อยเพโลน่า ใจเต้นดัง ตอนนี้หน้าของเธอแดง
เป็นลูกมะเขือเทศ ไม่รู้ด้วยสาเหตุอะไร
“ป้าลิน เออหนูขอไป เออไป”
เธอพูดติดๆขัดๆจนฟังไม่รู้เรื่อง จนคนตรงหน้าต้องถาม
“ไปไหนเหรอจ๊ะ”
“เออหนูกลับไปบนห้องก่อนนะค่ะ”หลังจากเธอพูดจบเธอก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปทันที
“แม่หนูคนนี้ขณะตอนอายยังน่ารักขนาดนี้ มิน่าหละ”
อันนี้รูปริวครับ
ส่วนนี่ก็เพโลน่า
เป็นรูปแบบหยาบๆนะครับคือฝีมือมันยังไม่กลับมา
