เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในMerrisia (ที่ไหนไม่รู้ในMerrisia) - -*
ผิดประการใดก็ขออภัยด้วยคร๊าบๆๆๆ
แสงแดดอุ่นๆ ท้องทุ่งสีเขียว สายลมที่เย็นสบาย ณ ยอดเขาแห่งหนึ่งของทวีปเมอริเซียเด็กชายผมสีดำเข้ม ใบหน้าคมได้รูป นอนหลับอย่างสบายใจ เขาคือ เอเทีย ริวทากะ (Atia Ryutaka)เด็กหนุ่มวัย 17 ปีแต่ชีวิตเขากำลังจะเปลี่ยนไปเมื่อมีอะไรบางอย่างตกใส่หน้าเขา
”โอ๊ย....อะไรตกใส่ฟ๊ะ”
ริวทากะพบว่าสิ่งของที่ตกใส่เขาไม่แข็งมากนักออกจะนุ่มเสียด้วยซ้ำและก็มีกลิ่นหอมๆเขาไม่สามรถเอาของที่อยู่บนหน้าเขาออกได้จึงใช้มือลูบๆคลำๆและพยายามยกมันขึ้น เขาพยามอยู่นานแต่ก็ไม่สามารถเอาออกได้จนเขาเริ่มหายใจไม่ออก เขานึกในใจว่านี้คงเป็นลมหายใจสุดท้ายในชีวิตเขาแล้ว แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ยอมแพ้ เขาพยามเอามันออกเมื่อเขานำมือไปสัมผัสมันอีกครั้ง ก็มีเสียงร้องตะโกนออกมา
“ว๊าย...ไอ้บ้ากาม”
ริวทากะไม่ได้สนใจกับเสียงที่ได้ยินแม้แต่น้อย เขามัวแต่ดีใจร้องและตะโกน
”รอดตายแล้วโว๊ย.....”
เขาพยามพยุงตังเองขึ้นหลังจากรอดพ้นจากความตาย แต่ยังไม่ทันไร นรก ก็มาเยือน เมื่อผู้หญิงที่พึ่งลุกออกไปจากหน้าเขาวิ่งเข้ามา ตบ ตี เขาและปิดท้ายด้วยกำปั้นไปหนึ่งดอก ด้วยความมึนงงเด็กหนุ่มร้องถาม
”เธอมาต่อยฉันทำไม..ยัยบ้าฉันไปทำอะไรให้เธอ”
ด้วยความโกรธ เด็กหญิงตะคอกใส่ ริวทากะ “นายบังอาจมาจับ..ก..ก..ก้น..” เธอมีเส้นผมสีดำสลวยยาวถึงกลางหลัง
กับผิวสีขาวเนียนและใบหน้ากลมได้รูปดูสวยงามชวนหลง
เธอพูดไม่ทันจบเธอก็รัวกำปั้นใส่ เขา อีกรอบ ริวทากะร้องดังเมื่อเธอต่อยเข้าที่ตาของเขา
“โอ๊ย...ก็เธอตกมาใส่หน้าฉันก็แค่จะเอาออก..โอ๊ย”
หลังจากเขาพูดจบ เด็กหญิงหยุดมือ หลังจากที่เธอได้ทำร้ายผู้บริสุทธ์ และใบหน้าสีขาวของเธอขึ้นสีแดง เธอก้มหน้านิ่งเงียบด้วยความอายและความผิด
ริวทากะจึงพูดขึ้น”นี่เธอไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรือไง”ริวทากะเงียบและมองหน้าผู้ต้องหา
เธอก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาไปพักหนึ่ง เธอก็เงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขาและพูดว่า
“นี่เธอเราขอโทษ....ไม่โกรธกันนะ”และเธอก็ยิ้มให้อีกครั้ง
“เธอรู้สึกผิดจริงรึป่าว”เด็กหญิงหน้าซีดเมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว เด็กหญิงก้มหน้าลงอีกครั้ง
“แง่....ก็เขาขอโทษไปแล้วนี่”
“เห้ย..แค่นี้ร้องเลยหรอ” เขาไม่รู้จะทำยังไงเพราะอยู่ๆคุณเธอก็ร้องออกมา
”ก็ได้ฉันยกโทษให้อย่าร้องๆ”พอเด็กชายพูดจบเธอก็หยุดร้อง และเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้เขา ริวทากะคิด
ในใจว่า ยัยนี่แกล้งร้องรึป่าว และเขาก็เริ่มบทสนทนาต่อโดยแอบเก็บความสงสัยไว้ในใจ
“เธอตกลงมาจากฟ้าได้ยังไง”เด็กชายถาม
“เรากำลังหนีพวกโฮดา(Hoda,The Gunner of Bandit)และระหว่างบินหนีอยู่ก็ถูกยิงตก”
เด็กหญิงตอบ
“และพวกโฮดามันเป็นใครอะ”เขาถามต่อ
“โฮดาเป็นกลุ่มโจรที่จะมาโค่นบัลลังก์ท่านพ่อและตอนนี้พวกมันก็ทำสำเร็จแล้วด้วย
พวกมันมีผู้นำชื่อว่า เฮโดร่า(Hadora,The Headman of Hoda) ซึ่งเคยเป็นทหารแห่งประเทศ
มอร์เนีย(Mornia)ของเรา มันถูกท่านพ่อเราจับได้ว่า ค้าอาวุธให้ฝ่ายกองโจร จีออส(Geos) ซึ่งเป็น
กองโจรที่คอยดักปล้นนักเดินทาง พ่อค้าที่จะมาทำการค้าในประเทศเรา ท่านพ่อจึงเนรเทศมันออกไป
นานเป็นเวลา3ปีแล้วสังสัยมัน
คงจะแค้นที่ท่านพ่อเนรเทศมันออกไป จึงกับมาแก้แค้นและยึดประเทศเรา เราหนีออกมาได้
จึงถูกตามล่า” หลังจากเธอพูดจบก็ก้มหน้าลงร้องไห้ น้ำตาที่ไหลออกมาบนใบหน้าของเธอ
พาให้เขาเศร้าตาม เขาจึงดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้
“ไม่ต้องร้องฉันจะช่วยเธอเอง”
เด็กหญิงตกใจกับคำพูดและการกระทำของคนที่พึ่งพบหน้ากันเป็นครั้งแรกทั้งที่ชื่อก็ยังไม่รู้
แถบยังคิดจะช่วยเธอแบบไม่ลังเล ระหว่างที่เธอกำลังคิดอยู่ก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองโดนขโมยกอด
แบบไม่รู้ตัว
“นี่เลิกกอดฉันได้แล้ว”
เธอพูดเตือนสติของชายที่กอดเธออยู่ เด็กชายจึงปล่อยเธอออกและชั่ววินาที เธอและเขา สบตากัน
โดยบังเอิญทำให้ทั้งคู่อายจนหน้าแดง หลังจากที่เงียบกันไปนานเด็กชายจึงเริ่มบทสนทนาต่อ
“นี่เราชื่อ เอเทีย ริวทากะ เรียกสั้นๆว่าริว ก็ได้เธอหละชื่ออะไร”เขาถามต่อ
“เราชื่อไซเลเซีย เพโลน่า เป็นเจ้าหญิงแห่งประเทศมอร์เนีย
(Silesia Pelona,The Princess of Mornia) เรียกว่า เพโลน่าเฉยๆก็ได้นะ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก เพโลน่า”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ริว”
“งั้นเย็นนี้ไปพักที่หมู่บ้านเราก่อนนะ”
“อืม”
สายลมยามเย็นพัดผ่านไป บนที่ราบเนินเขามีเมืองขนาดใหญ่สีขาวขนาดใหญ่ตลอดทางเดินมีดอกไม้นานาชนิด
ประดับประดาไว้อย่างสวยงามบ้านแต่ละหลังมีธงสีเขียวรูปยูนิคอนทองติดอยู่ ตรงกลางเมืองมีปราสาทหลังใหญ่
ภายในมีการประดับด้วยเพรช และอัญมณี สีต่างๆ เครื่องใช้ภายในและลวดลายที่สลักตามประตูหน้าต่างล้วนทำด้วยทองคำทั้งสิ้น ดูเป็นเมืองที่น่าอยู่มากที่นี้เป็นเมืองหลวงแห่งประเทศ มอร์เนีย แต่เหมือนมันได้ตายไปแล้วเพราะเนื่องจากการปกครองที่โหดร้ายของ เฮโดร่า ประชนภายในประเทศต่างใช้ชีวิตอดๆยากๆ
“แกว่าไงนะ จับเพโลน่าไม่ได้งั้นเหรอ พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์สิ้นดี”ชายร่างใหญ่ กำยำ ผิวสีแดงดำ
ใบหน้าคมเข้ม กับผมสีดำ หน้ายำเกรงอายุประมาณ 30 ปี นั่งอยู่บนบัลลังก์ทองคำ รูปทรงยูนิคอน
ตวาดใส่ผู้อยู่เบื่องหน้า
“โปรดให้โอกาสข้าอีกครั้งเถิดท่าน เฮโดร่า”
“ได้ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง แต่ถ้าเจ้าทำไม่สำเร็จเจ้ารู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ทหารผู้น้อยได้ฟังดังกล่าวจึงน้อมรับด้วยความเต็มใจ เมื่อรู้ชะตากรรมหากทำไม่สำเร็จเขาจะต้องตาย เขาโค้งคำนับ เฮโดร่าแล้วเดินจากไป
ไม่นานนักก็มีทหารนายหนึ่ง เดินเข้ามา ทหารผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีน้ำตาลเข้ม ตามร่างกายเต็มไปด้วยลอยบาดแผลซึ่งบ่งบอกได้ถึงการผ่านสงครามมามากมาย ซึ่งไม่เข้ากับไว้ 22 ปี
“ท่านเฮโดร่า หน้าที่จับตัวเจ้าหญิง เพโลน่า ขอให้กระหม่อม เป็นคนทำเถิด”นายทหารพูด
“แค่จับตัวเพโลน่าไม่ต้องถึงมือเจ้าหรอก ดรารัน (Drarun,The Guardian of Hadona)แล้วงาน
ที่ข้าให้เจ้าไปทำคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว” เฮโดร่าถาม
“การเตรียมตัวโจมตีประเทศ มันดีน(Mundeen)จะเสร็จภายใน3ปีครับ ท่านเฮโดร่า”ดรารันกล่าว
ส่วนรูปก็คงจะมาที่หลังนะครับ
