Chapter 44 นกสายฟ้าธันเดอริก
เช้าวันใหม่บนวาฮาลชั้นที่สองนั้นช่างสดชื่น แสงแดดอ่อน ๆ ที่สาดส่องผ่านม่านหมอกบาง ๆ ทำให้ยามเช้าบนเนินเขาแห่งนี้ดูราวกับสวนสวรรค์ เจ้าหญิงเรจิน่าทรงตื่นจากบรรทมมาได้ครู่ใหญ่แล้ว และกำลังรอฮารีซันซึ่งตระเตรียมมื้อเช้าสำหรับทั้งคู่อยู่ เมื่อวานนี้กว่าที่ทั้งคู่จะขึ้นมาถึงวาฮาลชั้นที่สองได้ก็ล่วงเข้าเวลามืดค่ำแล้ว จึงต้องยุติการเดินทางและจัดเตรียมที่พักนอนเอาแรง เพื่อวันนี้จะได้มีแรงออกติดตามหากษัตริย์ซิกมันด์ได้ทั้งวัน
ขณะที่ทั้งคู่กำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่นั้น จู่ ๆ เจ้าหญิงเรจิน่าก็ทรงเห็นอะไรบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ที่หลังพุ่มไม้ เจ้าหญิงจึงรีบดีดองค์ลุกขึ้นแทบจะทันใด ทำเอาฮารีซันสะดุ้งจนตาค้างกับอาการผลุบผลับของพระองค์
“เกิดอะไรขึ้น?” ฮารีซันรีบถาม
“นั่นไง!” เจ้าหญิงทรงชี้มือไปที่ชายป่าอีกด้านส่วนอีกมือก็เตรียมพร้อมอยู่ที่ด้ามดาบคู่ใจ เมื่อเห็นใครคนหนึ่งในชุดผ้าคลุมยาวสีเทาในมือถือไม้เท้าเดินตรงเข้ามา ทว่าพอบุคคลลึกลับเดินเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น บุคคลทั้งสองก็ต้องขมวดคิ้วหน้ายุ่งทันที
“หยุดตรงนั้นแหละ! เจ้าเป็นใคร? มีธุระอะไร?” เจ้าหญิงตรัสเสียงดังหมายจะแสดงให้เห็นว่าพระองค์พร้อมที่จะปกป้องตนเองทันทีถ้าผู้มาใหม่มีเจตนาร้าย
ครั้นผู้มาใหม่เงยหน้าขึ้น ทั้งสองจึงได้เห็นว่าเป็นหนุ่มน้อยที่ดูแล้วไม่น่าจะอายุเกินสิบหกปีเท่านั้น เด็กหนุ่มเหลือบมองผู้สูงศักดิ์จากสองอาณาจักรและยิ้มน้อย ๆ
“ช้าก่อน เจ้าหญิง” ฮารีซันรีบออกตัว “ข้ารู้สึกว่าเขาไม่ได้มาร้าย และอีกอย่างเขาก็ไม่มีอาวุธด้วย เก็บดาบของท่านเถอะ”
เจ้าหญิงเรจิน่ามองผู้มาใหม่ให้แน่ใจอีกครั้งหนึ่งแล้วจึงผ่อนคลายท่าทีลง
“มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า? น้องชาย” ฮารีซันถามอย่างเป็นมิตร
หนุ่มน้อยผู้มาใหม่นิ่งมองฮารีซันพักหนึ่งก่อนจะยิ้มร่าออกยียวนน้อย ๆ “ข้ามาช่วยท่านต่างหาก”
“เจ้าพูดว่ามาช่วยพวกเรารึ?” เจ้าหญิงทรงรู้สึกข้องพระทัยและหมั่นไส้ท่าทางยียวนของเด็กหนุ่ม
“เจ้ารู้รึว่าพวกเรามาทำอะไรที่นี่?” ฮารีซันถามอย่างใจเย็น
“ข้ารู้ว่าพวกท่านมาตามหาอะไร และรู้ว่าอยู่ที่ไหน” เด็กหนุ่มกล่าว
“เจ้าผิดแล้ว เราไม่ได้มาตามหาอะไรบนนี้” เจ้าหญิงทรงยิ้มอย่างยียวนบ้าง คิดจะแกล้งหักหน้าเจ้าเด็กหนุ่มขี้โม้นี่เสียหน่อย “พวกเรากำลัง...”
“ใช่ ๆ พวกท่านสองคนมาตามหาใครบางคนต่างหาก” เด็กหนุ่มกล่าวอย่างเป็นต่อ “ข้ารู้ว่าอยู่ที่ไหน”
“เจ้ารู้รึว่าซิกมันด์อยู่ที่ไหน?” เจ้าหญิงทรงถามอย่างพระทัยร้อนลืมเรื่องความตั้งใจจะดัดนิสัยเด็กหนุ่มเสียสนิท
“รู้สิ ข้านำทางไปได้...ก็แล้วแต่พวกท่านนะ ถ้าพวกท่านอยากรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนก็ตามมา” เด็กหนุ่มยิ้มร่าและหมุนตัวออกเดิน พลางกล่าวไล่หลังโดยไม่คิดจะหันกลับมาดูอีกว่าทั้งสองจะเดินตามมาหรือไม่
“นี่...เดี๋ยวสิ” เจ้าหญิงทรงร้องห้ามแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้หยุดหรือทำแม้แต่ชะลอฝีเท้าลงเลย
“ท่านจะเอาอย่างไร?” ฮารีซันหันมาถามเจ้าหญิง
“ตามไปสิ” เจ้าหญิงเรจิน่าตรัสแทบจะทันที “ที่นี่ออกกว้างใหญ่ ถ้าพวกเราเดินหากันเองโดยไม่รู้เหนือรู้ใต้ก็พาลจะเสียเวลาไปเปล่า ๆ แต่ถ้าเจ้าเด็กนี่คิดจะแกล้งเราละก็ คอยดูเถอะ! ข้าจะอัดให้น่วมเลย”
เจ้าหญิงเรจิน่าและฮารีซันรีบสาวเท้าไปตามทิศทางที่เด็กหนุ่มเดินจากไปในทันที สักพักจึงได้พบว่าเด็กหนุ่มคนนั้นนั่งรอพวกเขาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งอยู่ก่อนแล้ว
“เจ้ารู้รึว่าพวกเราจะตามมา?” เจ้าหญิงตรัสถามอย่างสงสัย
“ท่านมีเรื่องอื่นที่อยากจะถามข้ามากกว่าคำถามตลก ๆ นี่มิใช่รึ?” เด็กหนุ่มหัวเราะถามอย่างอารมณ์ดี พลางใช้ไม้เท้ายันตัวขึ้นยืน
“น้องของข้าอยู่ไหน?”
“น้องของท่านก็ถูกเทพเจ้าสายฟ้าคุมขังไว้ ณ ที่ใดที่หนึ่งบนเขาชั้นที่สามนู่นน่ะสิ” เด็กหนุ่มตอบชี้ไม้เท้าไปยังวาฮาลชั้นที่สาม
“เรื่องนั้นข้าก็พอรู้อยู่หรอก ข้าอยากรู้เส้นทางที่จะไปต่างหาก”
“ท่านไม่จำเป็นต้องรู้หรอก เพราะข้าจะนำทางให้พวกท่านเอง” เด็กหนุ่มตอบหน้าระรื่น
“บอกไว้ก่อนนะว่า ถ้าเจ้านำทางพลาดทำให้ข้าไปช่วยน้องชายล่าช้าละก็ ข้าจะอัดเจ้าให้น่วมก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแน่ ๆ “ เจ้าหญิงตรัสเหมือนอยากจะเอาชนะ นี่ถ้าพระองค์ไม่ได้กำลังร้อนพระหัตถ์เพราะตามหาซิกมันด์ละก็ ป่านนี้พระองค์คงได้สนุกกับการตั้งคำถามยียวนของเจ้าเด็กหนุ่มนี่แน่ ๆ
เด็กหนุ่มได้ยินดังนั้นก็หัวเราะก๊ากจนหน้าหงาย ทำเอาฮารีซันและเจ้าหญิงเรจิน่าต้องมองหน้ากันเพราะคิดว่าเขาเสียสติไปแล้ว เด็กหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ “ท่านรู้มั้ยว่าท่านพูดเหมือนน้องชายของท่านเปี๊ยบเลย ต่างกันตรงที่ว่าน้องชายของท่านคิดจะตัดหัวข้าเพื่อลงโทษ แต่ท่านแค่จะอัดสั่งสอนข้า” เด็กหนุ่มขยิบตาใส่ “ท่านทั้งพี่ทั้งน้องไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจแน่ ๆ “
