Chapter 33 เครื่องสังเวยบูชายัญ
หลังจากที่เหตุการณ์ต่าง ๆ สงบลง เผ่าฟูดินันได้รับความเสียหายไปถึงครึ่งเผ่า แต่กลับมีจำนวนสมาชิกในเผ่าเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว เนื่องจากบรรดาเผ่าเล็กเผ่าน้อยทั้งหลายที่ถูกทำลายและปล้นสะดมจนไม่มีแม้ที่อยู่อาศัย ต่างก็พากันเดินทางมาขอพึ่งความเอื้ออารีของเผ่าฟูดินัน จนทำให้เผ่าฟูดินันที่มีขนาดใหญ่ที่สุดอยู่แล้วยิ่งขยายใหญ่มากขึ้นไปอีก
ที่พักชั่วคราวหลังแล้วหลังเล่าถูกสร้างขึ้นในเขตเผ่าและบริเวณโดยรอบเขตฟูดินันจนแลดูแน่นขนัดไปหมด ทำให้อาณาเขตของเผ่าฟูดินันขยายใหญ่อีกเกือบเท่าตัวและมีทีท่าว่าจะขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างก็เร่งสร้างที่พักอาศัยที่มั่นคงให้เสร็จก่อนที่ฤดูหนาวจะมาเยือน ทว่าแม้จะมีคนอพยพมาอยู่ในฟูดินันมากขึ้น แต่บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความเครียด ความหดหู่ ความกลัว และสิ้นหวัง ไม่มีเสียงหัวเราะหยอกล้อเล่นหัวกันเหมือนเมื่อก่อน บรรดาชาวบ้านมีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดผวา แม้แต่ครอบครัวบันดาราเองเสียงหัวเราะก็ยังเหือดหายไป
ขณะที่ฮารีซันกำลังช่วยชาวบ้านสร้างบ้านหลังหนึ่ง โดยมีวานาอันยืนประคองผู้เฒ่าวูจินที่ออกมาเดินเยี่ยมบรรดาสมาชิกเผ่าและแวะเวียนมาดูการสร้างบ้านของพวกผู้ชายในเผ่าอยู่นั้นเอง จู่ ๆ ดามิก้าก็ขี่อลูปัสสัตว์เลี้ยงคู่ใจเข้ามาหาอย่างรวดเร็วทำให้ทุกคนพากันหยุดมือมองผู้เข้ามาใหม่ด้วยความตกใจ บางคนก็กลัวจนขวัญหนีดีฝ่อเพราะคิดว่าจะมีสงครามเกิดขึ้นอีก ฮารีซันรีบวางมือจากงานที่ทำก่อนจะเดินเข้ามาสมทบกับผู้เฒ่าวูจิน ทันทีที่ดามิก้าลงจากหลังอลูปัสได้ก็รีบกล่าวอย่างร้อนรน
“ท่านผู้เฒ่า ท่านฮารีซัน เกิด...” ดามิก้าต้องหยุดพูดในทันทีทันใดเมื่อเห็นวูจินยกมือขึ้นปรามไว้
“เราไปคุยกันในบ้านดีกว่า ปล่อยให้พวกคนหนุ่ม ๆ เขาทำงานกันไป” วูจินพูดยิ้ม ๆ กวาดตามองชาวบ้านที่กำลังจ้องมองพวกเขาด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น “วานาอัน ฮารีซัน พวกหลานช่วยพยุงปู่เข้าบ้านหน่อยเถอะ ปู่เหนื่อยแล้ว” วูจินพูดเหมือนคนแก่ขี้เมื่อยก่อนจะยื่นมือให้หลาน ๆ
เป็นเคราะห์ดีของครอบครัวบันดาราที่บ้านของพวกเขาได้รับความเสียหายเพียงเล็กน้อยจึงไม่ต้องเสียเวลาซ่อมแซมมากนัก ครั้นเมื่อทุกคนเข้ามาในบ้านเรียบร้อยแล้ววูจินก็ทำท่าตกใจหันไปหาหลานสาว
“วานาอันเอ้ย ปู่ลืมเก็บสมุนไพรที่ตากผึ่งลมไว้หลังบ้าน ป่านนี้คงแห้งได้ที่แล้ว เจ้าไปเก็บเข้าห้องอบยาให้ปู่หน่อยนะหลานรัก”
“ค่ะ ท่านปู่” วานาอันยิ้มตอบน้อย ๆ ก่อนจะเดินออกไปเงียบ ๆ หลังจากเหตุการณ์ที่ค่ายอพยพ วานาอันก็ยิ้มน้อยลงมาก ทำให้วูจินไม่อยากให้หลานสาวต้องกังวลเรื่องใด ๆ อีกในช่วงนี้
“เกิดอะไรขึ้นหรือ ดามิก้า?” ฮารีซันถามด้วยความหวั่นวิตกทันทีที่วานาอันเดินคล้อยหลังไป ในขณะที่วูจินก็นั่งเงียบรอฟังอยู่ด้วยความรู้สึกไม่ต่างกันมากนัก
“ที่เผ่าของข้ากำลังจะมีพิธีบูชายัญนะสิ ซ้ำยังจะลามไปถึงเผ่าอื่น ๆ ด้วย” ดามิก้าพูดเร็วปรื๋อ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความร้อนใจ “เด็ก ๆ กำลังจะถูกฆ่า ข้าไม่รู้จะทำยังไงดี จึงรีบมาปรึกษาพวกท่านนี่แหละ”
“การบูชายัญเด็กอย่างนั้นรึ?” วูจินถามอย่างตกใจ
“นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ฮารีซันมองดามิก้าด้วยสายไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน
“พวกท่านได้ยินถูกแล้ว ข้าหมายถึงการฆ่าเด็ก ๆ สังเวยนั่นแหละ หลังจากเกิดเหตุการณ์ต่าง ๆ ขึ้นมากมาย หมอผีแห่งป่าทมิฬ(Black wood Shaman) ก็บอกว่าเหตุอาเพศทั้งหลายที่เกิดขึ้น จะแก้ไขได้ด้วยการบูชายัญเด็กชายหญิงเจ็ดคู่ให้แก่เทพแห่งภูเขาและเทพแห่งไฟในคืนเดือนมืดที่กำลังจะถึงนี้ อีกทั้งเผ่าอื่น ๆ ก็ต้องทำอย่างเดียวกันเหตุอาเพศจึงจะผ่านพ้นไปได้ ตอนนี้หลายเผ่าที่อยู่ข้างเคียงกับเผ่าป่าทมิฬก็เริ่มคัดเลือกเด็กชายหญิงจากเผ่าของตนแล้ว”
“เหลวไหลที่สุด นี่เรายังสูญเสียไม่พออีกหรือ?” วูจินเอ็ดเสียงดังด้วยความโกรธ
“เราจะทำอย่างไรกันดีครับท่านปู่? ลงเมื่อชาวบ้านเชื่อเช่นนั้นแล้ว เราจะห้ามยังไงก็คงไม่ฟังแน่” ฮารีซันขมวดคิ้วพยายามหาวิธีด้วยความร้อนรน
“ข้าก็คิดหาทางจนหัวจะระเบิดอยู่แล้ว” ดามิก้ากล่าวใช้มือทั้งสองเท้าเอวอย่างหงุดหงิด
“พวกเจ้ายิ่งร้อนใจก็ยิ่งคิดไม่ออก” ผู้เฒ่าปลอบเตือนก่อนจะหลับตาขมวดคิ้วพลางใช้มือเคาะไม้เท้าเป็นจังหวะอย่างคนกำลังใช้ความคิด “มันต้องมีทางออกสิ... ใครที่ยิ่งใหญ่กว่าเทพแห่งภูเขาและเทพแห่งไฟของพวกเจ้า ใครที่ทุกเผ่าเคารพและนับถือมากที่สุด”
“เทพบารามัน” “เทพบารามัน!” ฮารีซันและดามิก้าหันหน้ามาหาผู้เฒ่าวูจินพูดแทบจะพร้อมกัน
“อืม” วูจินลืมตาขึ้น “ปู่ก็คิดถึงท่านเทพยารามันเช่นเดียวกัน ถ้าเช่นนั้นเรารีบเดินทางไปที่วิหารของเทพบารามันกันเถอะ ถ้าเรารีบหน่อยก็คงจะไปถึงก่อนค่ำ”
เมื่อตกลงกันได้ดังนั้น ทั้งสามก็รีบออกจากบ้านบันดารามุ่งหน้าเดินทางไปยังวิหารแห่งเทพบารามันที่อยู่ในป่าลึกทางทิศตะวันออก ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเผ่าฟูดินันนักทันที
